سجنو! آﺅ ویکھو مینوں، دسو مینو کیہہ ہو یا اے۔۔۔ اُنج تے جیوندا جاگدا ایہہ احساس میراکیوں مویا اے
ایہدے انکھ چنگیاڑے سارے اِک اک کر کے بجھ گئے نیں۔۔۔۔ آٹے وانگوں لاکھ ایہدی وچ اک اک کر کے گجھ گئے نیں
بس سٹاپاں اُتے دھیاں سہمیاں سہمیاں کھڑیاں نیں۔۔۔۔ کمیں جاندیاں ماواں بہناں راہواں دیوچ ڈریاں نیں
پرس کھہاندیاں، اغوا ہندیاں، ویکھ پچھے ہٹ جاناں واں۔۔۔۔ سراں توں لتھدے ویکھ دوپٹے دَڑجہی وَٹ جاناں واں
ان جانے جئے خوف دے پاہروں جاگرے کردا رَہناں واں۔۔۔۔ سوں جاواں تے اَدھیں راتیںتبک کے فیر اُٹھ بہناں واں
میں تے ساں ایہناں دا راکھا، پر بینا ہُن لٹیرا کیوں۔۔۔۔ پُتر، بھائی، پیو اینہاں دا، ایہناں نوں ڈر میرا کیوں
ڈھوراں توں وی اُتے جاذب ہویا روپ اولا کیوں۔۔۔۔ اشرف مخلوقات کہا کے بنیائیں انج نَگلا کیوں